Het trauma van Koblenz

Oude mannen op de fiets. Dag 9, Euskirchen - Boppard

124 km (958) 28 graden, NW 3

Twee keer eerder was ik met de fiets in Koblenz. Het waren twee traumatische ervaringen. Vandaag moest het scheepsrecht zijn. Zou het gezelschap van Henk een heilzame uitwerking hebben?

De eerste keer was in 1984 of daaromtrent. Ik was met mijn goede vriend N, en kampeerde op een camping nabij de oksel van de Rijn en de Moezel: hetDeutsches Eck.Na een lange dag fietsen hadden we ons opgefrist en maakten we nog een wandelingetje langs de Rijn. Voor vertrek uit Groningen had ik een dure aanschaf gedaan: een Tenson jack, in de kleuren blauw en rood, met een rits van hals tot borstbeen. In mijn nieuwe Tenson, de donkerblonde haren nog nat, passeerden we een groepje Nederlandse jongeren. Eén van hen stootte zijn buurman aan en knikte heimelijk naar mij. “Een typische mof,” siste hij. De buurman knikte. Dat was trauma één.

Trauma twee dateert uit 2017. Deze keer reisde ik alleen. Inmiddels was mijn haartooi grijs, maar daarin schuilt niet het trauma. Dat bestond uit twee delen. Het eerste deel was de kettingbreuk die mij overkwam in de stromende regen. Gelukkig gebeurde het voor de deur van een Koblenzer fietsenmaker en kon ik na een half uur weer verder. In dat half uur geraakte ik aan de oever van de Moezel, terwijl het mijn ambitie was de Rijn te volgen. Pas bij het dorpje Winningen kreeg ik argwaan en maakte ik rechtsomkeert.

In de veronderstelling dat ik me in een veilige omgeving bevond deelde ik deze ervaring eens met mijn goede vrienden Henk en Sjon. Tot de dag van vandaag achtervolgen zij mij hiermee, bulderend (Sjon) en hikkend (Henk) van de lach. Hoe kun je je zo vergissen in mensen die je denkt te kunnen vertrouwen? Dat was trauma twee.

Vandaag bereikte ik opnieuw stroomopwaarts de mooie oude stad Koblenz. Ditmaal in het gezelschap van dezelfde Henk, die in onze vriendenkring bekend staat als de kampioen van het navigeren, De Man Die Nooit Verdwaalt, de tovenaar van de Rode Lijn, en onder zijn intimi zelfs als de Koning van de Controle. Henk gaat er prat op dat hij nooit wordt verrast, en ik vond dat een geruststellende gedachte,

Een uur nadat we de stadsgrens van Koblenz hadden gepasseerd bevonden we ons aan nog weer een andere rivier: de Lahn. Bij het dorpje Lahnstein kneep mijn vriend en gids in de remmen. “De Rijn is hier wel erg klein,” prevelde hij. En hij wendde de steven.

Via een griezelig hoog en smal reepje metaal staken we een paar kilometer stroomaf de Rijn over, ingeklemd tussen een spoorbrug en een snelweg.

Uiteindelijk lieten we Koblenz achter ons. Maar ik was weer een trauma rijker.