Leven in luxe

Dag 6, Zwolle - Berg en Dal

102 km (623)

Het was vandaag warmer dan gisteren: tegen de 30 graden. Het viel mij niet mee. Vooral aan het begin van de middag, op het warmst van de dag, kostte het moeite om de benen goed rond te krijgen. Slecht geslapen, te weinig gedronken en te vet gegeten, dan krijg je dat.

Vanochtend ging het nog prima. Henk en ik namen in Zwolle afscheid van Sjon en zetten vol goede moed koers in zuidelijke richting. Maar tussen Apeldoorn en Arnhem sloeg de vermoeidheid toe.

In die omgeving, om preciezer te zijn: in de buurt van Hoenderloo, kwamen we een groep militairen tegen. Met zware rugzakken bepakt liepen ze in gevechtstenu over het hete asfalt. De voorsten in een stevige looppas, de rest van de groep in wandeltempo. Hoeveel zullen het er geweest zijn? Een stuk of vijftig, verspreid over een afstand van een paar honderd meter. Op twee na allemaal mannen, van een jaar of twintig, vijfentwintig. In de achterste gelederen liepen twee jonge vrouwen. Stuk voor stuk beroepsmilitairen. Dienstplichtigen kennen we niet meer in Nederland: deze jonge mensen hebben gekozen voor een leven als militair.

De hardlopers in de kopgroep lachten, alsof het ze geen moeite kostte. Daarachter ernstige gezichten. Maar allemaal zagen ze er goed uit: weldoorvoed, een beetje bezweet, en net naar de kapper geweest. Een beetje surrealistisch: leven in luxe, en trainen voor een oorlog.

M’n gedachten dwaalden af naar Memphis Depay, met z’n kunstige vlechten en de sterretjes op z’n schedel. Hij schenkt een flink deel van zijn vermogen aan dove en blinde kinderen in Ghana, las ik ergens. En ergens anders las ik dat hij voor de wedstrijd tegen Frankrijk een kapper had laten invliegen, voor een kleine aanpassing in zijn haartooi. Wat zou zoiets kosten?

En toen dacht ik aan de oorlog in Oekraïne, waar jonge mannen bij duizenden worden afgeslacht aan het front.

Daarna reden we verder, in de richting van Arnhem en Nijmegen, door welvarende dorpen en weelderige landerijen. Langzaam maar zeker voelde ik me weer wat beter. We eindigden in een hotel in Berg en Dal, op een steenworp afstand van de Heilige Landstichting, het dorp dat onlosmakelijk is verbonden met Dries van Agt.

Als scholier en student vond ik Van Agt een nare, foute man. Maar ik ging hem steeds leuker vinden. En nadat ik het interview had gezien dat Jeroen Pauw in 2015 met hem had opgenomen en dat begin dit jaar posthuum werd uitgezonden vond ik hem erg sympathiek.Van Agt was bovendien een echte fietser.

Depay scoorde vanavond, maar het mocht niet baten. Verliezen van Oostenrijk, zelfs dat kan tegenwoordig.

Maar nu de schemering invalt voel ik me weer als herboren. Morgen komen er nog een paar graden bij. Wat een luxe dat ik dan weer een mooi stuk mag fietsen!