De Porscheman en de vrouw op de racefiets

Oude mannen op de fiets. Dag 10, Boppard - Oppenheim

102 km (1060), 31 graden, NO1

Heel behoedzaam - stapvoets - naderde de oranje Porsche Cayman de bocht voor het terras van het ijscafé in Nieder-Olm. Hoeveel zou zo’n auto kosten? En dan die kleur! Dat was niet een béétje oranje, dat was oogverblindend knal oranje, tegen vuurrood aan..

Aan het eind van de bocht, pal voor het terras, stopte de bolide, een half metertje uit het midden van de rijbaan.

Ik aanschouwde het tafereel met enige verwondering, en nam toen weer een hap van m’n broodje. Het was net twee uur geweest. De eigenaar van de Konditorei tegenover het terras had ons nog wel wat willen verkopen toen wij ons om vijf voor twee meldden, maar we moesten onze consumpties elders naar binnen werken. Zijn zaak ging dicht, om twee uur, en geen minuut later.

Ik was aan de overkant in de schaduw gaan zitten, naast het terras, terwijl Henk nog even wat in zijn fietstas deed.

Op dat moment klonk er een luide klap. Vanuit mijn ooghoek zag ik nog net een racefiets terug stuiteren van de achterkant van de Porsche, en een jonge vrouw op het asfalt vallen. Voor ze goed en wel op de grond lag stond ze alweer op. Ze wreef in haar handen en raapte haar fiets op. Niets ernstigs, zo te zien.

Vanaf het terras kwam een vrouw behulpzaam toegeschoten. Wij bleven zitten. We zagen de chauffeur uitstappen en zich bezorgd over de achterkant van zijn auto buigen. Dat is eenvoudig bij de achterkant van een Porsche Cayman, want die bevindt zich laag bij de grond. De man droeg een knalgroen poloshirt - net zo knal als zijn auto oranje.

De jonge vrouw hield het voorwiel van haar fiets omhoog en gaf er een zwiep aan. Het draaide. Grappig detail: de kleur van haar fietsshirt was identiek aan die van de Porscheman. Ze leken wel een stelletje.

Toen richtte de chauffeur zich tot de vrouw. Hij wees op de achterkant van zijn auto en streek erover met zijn hand - heel zacht, alsof hij zijn geliefde streelde. Zij keek met hem mee. Toen liep de man naar de linkervoordeur van zijn auto. Met een resoluut gebaar opende hij het portier en dook de auto in. Wapperend met een formulier kwam hij weer naar buiten. Een paar minuten gingen voorbij: de knalgroene man en de knalgroene vrouw bogen zich samen over het formulier, hij gebarend met beide armen.

Nadat het schadeformulier was ingevuld boog de man zich weer over de gekwetste achterkant van zijn auto.

Ik besloot de jonge vrouw te vragen hoe het met haar ging en stak de weg over. Ze moest op zijn minst flinke geschrokken zijn. Maar het ging goed. Alleen een blauwe plek zou ze eraan overhouden, zei ze, terwijl ze over haar bovenbeen wreef. En haar fiets leek onbeschadigd. Ze keek naar het uiteinde van de Porsche en perste er een opgelucht lachje uit. “Je kunt het niet zien, maar hij zei dat hij kon het voelen.”

De Porscheman onderwierp zijn luxe wagen aan een nieuwe inspectie. Van een kras of deuk was met het blote oog inderdaad niets te zien.

“Hij heeft vermoedelijk heel veel geld betaald voor zijn auto,” probeerde ik haar wat op te vrolijken.

“Ik ook voor mijn fiets,” zei ze, met een lachje. Ze zwaaide haar been over haar zadel en stapte op. “Tschüss!” En weg was ze.