Alle hoeken van Roermond

Dag 7, Berg en Dal - Effeld

133 km (756)

Fietsen zoals fietsen is bedoeld. Zo’n dag was het vandaag. Dat wil zeggen: tot Roermond. Laat me het uitleggen.

Iets voor negen uur verlieten we ons mooie hotel in de nog mooiere omgeving van Berg en Dal. Het was al lekker warm, er was geen wolkje aan de lucht en het zachte zuchtje wind was ons gunstig gezind. Soepel en op ons gemak reden we door de geurende bossen en over de bloemrijke velden van het Duits-Nederlandse grensgebied. Henk had een ouderwetse kaart op zijn stuur en wees de weg.

We dronken koffie met appeltaart in Bergen (Limburg), vergaapten ons aan weidse vergezichten over de Maas, mochten die rivier twee keer met een pontje oversteken en streken om drie uur neer op een terras vlak voor Kessel.

Intussen pufte Henk van de hitte en van de inspanning: de mindere dag die mij gisteren zware benen bezorgde klopte vandaag bij hem aan.

Hij mopperde wat over muggenbulten die onbedaarlijk jeukten en over de slechte leesbaarheid van zijn kaarten, waardoor we geregeld even moesten afstappen en zelfs een paar keer een afslag misten.

Ik bood aan voor het laatste stuk wat knooppunten te noteren en ons naar de plaats van bestemming te brengen: Effeld, twintig kilometer voorbij Roermond. Dan hoefde Henk alleen te volgen.

Dat vond hij een aantrekkelijke gedachte. Knooppunten, lezer, zijn door de ANWB genummerde kruispunten van fietsroutes, die het mogelijk maken overal heel eenvoudig naar toe te fietsen: je hoeft alleen de nummers van de knooppunten te noteren.

“Ik wil graag even via Roermond,” merkte ik op. Want al ben ik een man van vaste patronen, op de ochtend van het vertrek in Groningen had ik de reservesleutel van mijn fiets op tafel laten liggen. In Roermond zou ik een nieuwe reservesleutel laten maken - fluitje van een cent.

Dat was natuurlijk geen probleem.

Een uurtje later dacht Henk heel anders over mijn geste, en zijn inschikkelijkheid. De knooppuntenroute liet ons alle hoeken van Roermond zien. We passeerden de gemeentegrens drie keer, maar uiteindelijk slaagde ik in mijn missie. Gewapend met een nieuwe reservesleutel stapten we weer op de fiets. Het was inmiddels vijf uur.

“Laat mij nu maar weer even,” stelde Henk voor. En weg was hij.

Maar het bleef behelpen. Nog twee keer reden we Roermond in en uit.

Toch kwamen we weer aan waar we wilden zijn. Het was er bloedheet, maar het bier was koud.