Afscheid van Sjon

Dag 2, Vriezenveen - Duitse grens - De Lutte

103 km (215)

Vandaag hebben we Sjon afgezet bij de Duitse grens, vlak onder Haaksbergen. Bij het afscheid was het net even droog, tussen de buien door.

Daarna is Sjon doorgereden naar het plaatsje Wesel, vlakbij Duisburg, aan de Rijn. Daar zit hij nu ergens achter zijn glaasje witte wijn, moederziel alleen, in een goedkoop hotel, met een bruin tapijt op de vloer, na urenlang door de regen te hebben gefietst. Alles nat, alles koud, Sky Radio op de radio. Nog 3300 kilometer naar Istanbul.

Henk en ik zijn teruggereden in noordelijke richting. We overnachten in De Lutte, tussen Oldenzaal en Bad Bentheim.

Honderd kilometer scheiden ons nu. Morgen 300, en zondag, als Henk en ik weer thuis zijn, zo’n 500 kilometer. Maandag wacht het werk.

Het had ook anders kunnen gaan. Twee weken geleden had ik opeens een hevig verlangen om met Sjon mee te fietsen naar de Zwarte Zee. In 1979 heb ik ook een poging gedaan daar naar toe te fietsen, samen met een goede vriend uit mijn school- en studietijd. We zijn gestrand in het zicht van de haven, in het Roemenië van Nicolau Ceaucescu. Nog altijd verlang ik ernaar die onvoltooide reis af te maken.

Maar ik had een afspraak met Henk, als het werk voor dit jaar erop zit, eind juni. Ik vond dat ik geen zes weken weg kon, middenin een drukke werkperiode. Het heeft met plichtsgevoel te maken en met loyaliteit en trouw.

Over een maand vertrekken wij opnieuw, met bestemming Venetië.

Sjon is dan ergens in Servië, of Hongarije of Griekenland, moederziel alleen.

Ik verheug me op de reis naar Venetië, in het goede gezelschap van Henk. Maar de Zwarte Zee blijft trekken, evenals de goedkope hotels met bruin tapijt, en het gezelschap van Sjon.