Berichten van het thuisfront

Op weg naar Santiago. Dag 30, 7 juli, San Millán de la Cogolla - San Juan de Ortega,80 km (totaal 2599), 930 hoogtemeters, 24 graden, bijna onbewolkt, NO5.

Aan het eind van de middag kregen Henk en ik een kritisch, maar natuurlijk ook opbouwend bericht van Sjon, die 26 dagen lang onze reisgenoot was. Hij is inmiddels teruggekeerd in Groningen, na ons in Spanje te hebben afgezet, bovenop de Col de Somport.

Of het nog wel een beetje wil, wilde hij weten, met alle pijntjes en tegenwind. Pain is nothing but weakness leaving the body, hield hij ons bemoedigend voor. Hij drong aan op wat meer inzet: geen dagtochtjes meer van een schamele tachtig kilometer, maar afstanden van ten minste honderd. En ook graag wat meer snelheid.

Nippend aan ons biertje hadden we net tevreden vastgesteld dat we een heerlijk en ontspannen dagje hadden gehad. Alles zat mee vandaag: na de prachtige abdij van San Millán hebben we een nieuw klooster gevonden, niet ver van Burgos. En we trokken door fantastische landschappen en prachtige plaatsen, met een aangenaam temperatuurtje.

Zelfs de wind stond vandaag aan onze kant. Die duwde ons de hele dag voort, waardoor we ons amper hoefden in te spannen op de heuvels, die ook nog eens veel minder steil waren dan die van dinsdag en woensdag. Zo zijn we bijna ongemerkt tot een hoogte van 1000 meter geklommen. Op die hoogte blijven we de komende dagen. Want we zijn aangekomen op de Tierra de Campos - de hoogvlakte die zich uitstrekt tussen Belorado en Astorga - over een afstand van 300 kilometer.

Maar Sjon heeft gelijk. Er is geen reden voor zelfbeklag, en ook niet voor zelfgenoegzaamheid. De komende dagen doen we er een schepje bovenop.

De echte reden is overigens een andere: het gaat niet goed met mijn moeder. Het maakt me onrustig. Ik wil naar huis. Natuurlijk, als het maar enigszins kan vanuit Santiago de Compostela, na eerst ook nog in Finisterre te zijn geweest. Maar ik weet niet of ik die tijd nog heb.