Epiloog

Ruim een week geleden vlogen Henk en ik van Santiago de Compostela naar Schiphol. Binnen tien uur waren we weer thuis. Het was een beetje onwerkelijk om de meer dan 3150 kilometer die we trap voor trap, uur na uur in 36 dagen op eigen kracht hadden veroverd opnieuw af te leggen, maar dan in omgekeerde richting, zonder enige fysieke inspanning en zonder contact met de aarde. Alsof je in een tijdcapsule zit.

Twee dagen later namen we met familie en vrienden afscheid van mijn moeder. Natuurlijk waren Henk en Sjon er ook. Het was een verdrietig einde van een onvergetelijke reis.

Maar wat hebben we veel gezien en meegemaakt!

Vanmiddag zag ik fragmenten van de Tour de France op de televisie. De etappe voerde langs de Lot, eindigde in Cahors, en deed onderweg plaatsen aan als Auvillar en Saint-Cirque la Popie. Daar fietsten wij eind juni ook, en we vergaapten ons aan de schoonheid van het landschap, de steden en de dorpen. Het was maar een klein deel van de bijna 2000 kilometer die we door Frankrijk reden.

Zesendertig dagen op weg is veel, maar we hadden graag nog een stukje doorgefietst, naar Finisterre en dan weer terug naar Santiago. Dat mocht niet zo zijn. Soms neemt het leven een andere wending.

Een oud-collega maakte me erop attent dat in Saaxumhuizen, nog geen 20 kilometer van huis, ook een Finisterre is: een bed and breakfast met die naam. Misschien moeten we daar nog eens naar toe. En anders naar Noordpolderzijl, mijn eigen favoriete einde van de wereld. Als je daar op de dijk staat zie en ruik je de zee ook. Je kunt er koffie drinken in ‘t Zielhoes, ze hebben er gebak en bitterballen, en het is maar een uurtje fietsen.

Onze Camino was schitterend, en slopend. Ik heb een week nodig gehad om weer een beetje op krachten te komen.

Deze blog sluit ik hiermee af. Ik dank alle vrienden, familie, goede en vage bekenden voor hun aanmoedigingen. Dat hielp echt, vooral de laatste hete, zware dagen in Spanje, toen mijn moeder was overleden.

Henk, Sjon en ik hebben besloten volgend jaar weer samen op reis te gaan. Niet zo ver, en minder lang, maar we hebben nog geen genoeg van elkaar, er valt nog veel te ontdekken en te bespreken. Ik kijk er nu al naar uit.