De diepte

Op weg naar Santiago. Dag 29, 6 juli, Estella - San Millán de la Cogolla, 98 km (totaal 2519), 1417 hoogtemeters, 19 graden, geheel bewolkt en regenachtig, NNW4/5.

Vandaag en gisteren zijn we diep gegaan, zoals wielrenners zeggen. Gisteren door de graanschuur van Spanje: het gebied tussen Lumbier en Puente la Reina, onder Pamplona. Vandaag het lege land tussen Estella, Logrono en de schitterende 16e eeuwse abdij waar we overnachten, en nu volledig uitgeteld met de benen omhoog in de lounge zitten, te beroerd om straks de trap te nemen naar onze kamer op de eerste verdieping: we gaan lekker met de lift.

Wat maakte deze twee dagen zo zwaar?

Niet de branden die hier half juni hebben gewoed en die duizenden hectares bos en akkers in de as hebben gelegd. We reden dinsdag en woensdag kilometers lang door verbrand land. De scherpe geur van verkoolde resten hangt er nog, maar die hinderde ons niet echt, al is het een beangstigend idee dat het hier drie weken geleden één grote vuurzee was.

Wat dan wél?

Om te beginnen de heuvels, die maar niet ophielden ons in de weg te liggen. Geen meter was vlak, twee dagen lang. Allemaal korte klimmetjes en afdalingen, waardoor we amper in ons ritme kwamen.

Dan de wind. Windkracht 4 tot 5, uit het noorden en noordwesten - een stevige bries, van Nederlandse allure. Voornamelijk van opzij, maar ook vaak schuin tegen. Gisteren warm, vandaag onaangenaam koud en af en toe ook nat. Thuis fietsen we heel vaak tegen zo’n wind in, maar dan draaien we om als we er genoeg van hebben en laten we ons terug naar huis blazen.

Hier rijden we continu naar het westen. We kregen geen kilometer cadeau.

En verder hebben we te laat gegeten gisterenavond. Pas tegen half tien. Voor Spanjaarden heel gewoon, maar als je, zoals wij, om half elf of elf uur wilt gaan slapen is de consequentie dat je met een volle maag naar bed gaat en slecht slaapt.

Wat leren we hiervan? Want we moeten wel leren natuurlijk, echte pelgrims die we zijn.

Eerder eten vandaag, minder ver fietsen morgen, en de rest van de dag lui onderuit.

En we hebben geluk: de komende dagen rijden we naar en over de Tierra de Campos - de Spaanse hoogvlakte. Als onze weerapps ons niet bedriegen draait de wind naar het noordoosten. Dan wordt hij onze vriend, om met Demis Roussos te spreken. En met een paar graden erbij wordt het ook weer aangenaam zomers.