Waarom ik dit doe
Door: Luuk
Blijf op de hoogte en volg Luuk
03 Juli 2022 | Spanje, Jaca
Op weg naar Santiago. Dag 26, 3 juli, Bedous - Jaca, 61 km (totaal 2251), 1499 hoogtemeters, 29 graden, half bewolkt, N2
Vanmiddag namen Henk en ik op het hoogste punt van onze reis afscheid van Sjon. Hij bracht ons tot net over de Spaanse grens, op de top van de Col de Somport, en keerde daarna terug naar het plaatsje van onze vorige overnachting. Het stemt een beetje weemoedig, want we hebben het geweldig gehad met ons drieën. En het stemt ook tot nadenken. Het roept vragen op.
Waarom gaat Sjon terug naar huis, na 26 dagen fietsen, maar zonder Santiago te hebben bereikt? Waarom gaat Henk door, terwijl hij zijn Anneke zo mist, en hij lijdt op de hellingen van de eindeloze, hete beklimmingen in Frankrijk?
Waarom reis ik verder, terwijl mijn ouders het zwaar hebben, en ik al twee keer eerder naar Santiago ben gefietst? Waarom wilden wij drieën deze reis überhaupt maken?
Sjon schreef erover in zijn eigen blog. Henk zal dat misschien ook nog doen.
Laat ik voor mezelf spreken: ik vind het fantastisch om op eigen kracht duizenden kilometers door Europa te trekken, om steden te zien, mensen te ontmoeten, bergen te bedwingen, de zomerwind om mijn hoofd te voelen, de velden te ruiken en m’n lijf aan het werk te zetten. Het is een heel zintuiglijke ervaring, al is het een ervaring met een enigszins spartaans karakter. Je kunt je lichaam ook op een andere manier voelen, dan door pijn in je benen en billen, een van inspanning bonkend hart en bijtend zweet in je ogen.
We hadden deze reis al gepland voor ik ziek werd en kanker bleek te hebben. Sjon en Henk hadden onze tocht in gedachten al afgeschreven. Ik niet, geen moment. Ik had natuurlijk rekening gehouden met de mogelijkheid dat ik niet - of niet op tijd - zou genezen, en niet is staat zou zijn deze zomer 3000 kilometer te fietsen. En ik was bang, onzeker en gespannen. Maar ik hield meer rekening met de mogelijkheid dat ik wél tijdig zou herstellen. Die kanker heeft me vastberadener gemaakt. Ik wíl dit. Als het maar enigszins kan fiets ik door. Misschien wel omdat ik me wil opladen voor de rest van mijn leven, en boordevol energie thuis wil komen, over een week of twee. Ik heb nog zoveel te doen!
Vandaag reden we tegen de Col de Somport op. In 2018 deed ik dat ook. Toen vond ik het een beproeving. Ik kwam boven, maar moest onderweg een paar keer stoppen om te rusten. Vandaag ging het veel gemakkelijker, op m’n 64e. Vanaf het begin vond ik het goede ritme, en dat kon ik volhouden, met alleen onderbrekingen voor koffie, een banaan en een praatje.
Dankzij de app Strava kan ik zien dat ik vandaag een stuk sneller fietste dan in 2018, toen ik ook veel had getraind ter voorbereiding, en niet ziek was geweest.
Het is misschien een beetje kinderachtig, maar dat doet me buitengewoon veel plezier. En dat maakt weer dat ik morgen met veel zin aan de volgende etappe begin, verder Spanje in, verder van huis, en dichter bij waar ik wil zijn.
-
03 Juli 2022 - 21:43
Carla Van Der Linden :
Wat en hoe dan ook ik heb respect mannen voor wat jullie nu al volbracht hebben . En vonden het super jullie dat bij ons kwamen slapen
-
03 Juli 2022 - 21:50
Winnie:
Grenzeloos genieten, juist na pijn, ziekte of tegenslag, Luuk!
Dat doe je.
Misschien is dat het kind in je dat opnieuw ontdekt dat echt alles mogelijk is.
Sterkte met jullie “Sjon-adieu”. En dank voor je heerlijke overdenksels in deze verslagen. -
03 Juli 2022 - 23:47
Wim Zijlstra:
Een mooie aflevering, Luuk, deze gedachten, dit overzicht vanaf de Col de Somport. Ga door. En blijf verhalen. -
04 Juli 2022 - 11:11
Noortje:
Respect! En ga vooral door met het schrijven van deze leuke en mooie verhalen :) -
04 Juli 2022 - 12:55
Jan Roel:
Mooi ! -
04 Juli 2022 - 13:18
Elze:
Angst verandert in moed. Kwetsbaarheid wordt kracht. Veerkracht voor wat komen gaat.
Respect Luuk en Henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
