De tand des tijds

Dag 23, 30 juni, Moissac - Castéra-Verduzan, 88 km (totaal 2003), 1024 hoogtemeters, 16 graden, geheel bewolkt en af en toe een beetje miezerig, NW 2

Vandaag reden we heel de dag door eeuwenoude dorpjes en stadjes; het ene nog mooier dan het andere. Het stadje Moissac bijvoorbeeld, met z’n 1000 jaar oude klooster en kerk. Of iets verderop, Auvillar, met de schitterende Tour d’Horloge, en vanaf de rand van de historische kern een majestueus uitzicht over het aangrenzende dal.

Henk en ik vergapen ons eraan. Dan wandelen we door de dorpskern, of bewonderen we de kerk, en en passant halen we een stempel voor in onze credencial - ons pelgrimspaspoort - terwijl Sjon de krant leest op z’n iPad en op onze fietsen past.

Bijna alles is hier oud, maar, zo lijkt het, weinig is vervallen. In dit - heel zuidelijke - deel van Frankrijk doorstaan gebouwen de tand des tijds ogenschijnlijk beter dan bij ons, in Nederland, maar ook in Noord-Frankrijk. Zou het met de manier van bouwen te maken hebben? De huizen en kerken hebben muren van tientallen centimeters dik. Het is één en al degelijkheid. Het warme, droge klimaat helpt misschien ook. En aan nieuwbouw doen ze hier niet, in die eeuwenoude plaatsjes. Geen lelijke flats, of woonwijken uit jaren zestig of zeventig van de vorige eeuw.

Natuurlijk is er veel verdwenen - alleen de sterke gebouwen staan nog overeind. En we houden van dit soort oud. We noemen het monumentaal, en niet vervallen.

Wij drieën zijn van recenter datum, maar naar menselijke maatstaven toch al aardig op leeftijd. Ook bij ons slaat het verval natuurlijk toe. Een kies die afbreekt, spieren die uitzakken, ogen die alleen met een bril nog kunnen lezen, rimpels en grijze haren, opspelend maagzuur of een haargrens die steeds noordelijker komt te liggen.

Het verval manifesteert zich ook aan afnemende prestaties op de fiets. Negen jaar geleden legde ik dezelfde route af in minder tijd en met meer gemak. Maar tot nu toe valt het verval mee en lukt het allemaal nog heel aardig. Ook wij staan nog overeind! Vandaag passeerden we de grens van 2000 fietskilometers. Voor Henk en mij komt daar - bij leven en welzijn - nog een kleine 1500 kilometer bij. Voor Sjon zit het er over drie dagen op. Hij brengt ons maandag tot over de Spaanse grens, op de top van de Col de Somport en dan draait hij om.

Dat zal wennen zijn. Voor hem en voor ons. Want we zijn een goed team.