Verlangen naar schaduw en andere kleine genoegens

Dag 4, 11 juni, Venlo - Cadier en Keer. 97 km (totaal 408). 23 graden, licht bewolkt, ZW 3.

Vandaag verlangden we voor het eerst naar schaduw. We lunchten op het terras van ‘t Spoarhutje, vlakbij Susteren, in het smalste deel van Limburg, dat ligt ingeklemd tussen België en Duitsland. De zon schroeide onze gezichten en onze armen. Het zijn de kleine genoegens van fietsen in de zomer, net als smeltend asfalt.

Maar de mooiste momenten hadden we al gehad, en moesten nog komen.

Die momenten ontstaan doordat Henk en ik een Jacobsschelp op onze fietstassen dragen. Vandaag werden we er drie keer op aangesproken. Een vrouw in Roermond vertelde ontroerd dat ze na het overlijden van haar man naar Santiago was gefietst, in haar eentje, en drie jaar later nog eens, nu in gezelschap. Honderd meter verderop begon een oude man een gesprek over zijn eigen Camino. En in Munstergeleen wees een dorpeling ons hoe we moeten rijden nadat we waren gestuit op een wegafzettting,

Bij de kapel van Pater Karel konden we ons laten zegenen, opperde hij.

‘Dat hebben wij niet nodig,’ repliceerde Sjon, die liever geen tijd verdoet.

De man fietste voor ons uit, op zijn ebike.

‘Misschien ga ik te langzaam voor jullie.’

Wij reden inderdaad een stuk sneller, maar hij wist de weg. Ik ging naast hem fietsen, zodat niemand er nog langs kon. Dat mocht, want vandaag was ik de wegkapitein.

‘Ik heb thuis zes fietsen,’ vertelde de man. ‘Altijd veel gefietst, maar nu ik wat ouder word neem ik steeds vaker de ebike. Ik ben al 65.’

Dit is natuurlijk niet waar het om gaat op weg naar Santiago. Of misschien toch wel, op z’n minst een beetje?

Toen hij afsloeg bij Geleen schakelden wij (64, 63 en 63) een tandje bij. Goede benen vandaag!