Verjongingskuur

Dag 5, Cadier en Keer - Namen, 109 km (totaal 517), 23 graden, vrijwel onbewolkt, ZW 3

We logeren in een jeugdherberg. Dat is lang geleden voor ons allemaal. We zijn met afstand de oudste gasten.

De nacht moet nog komen, en we weten niet wat die nog voor onheil zal brengen, maar tot nu zijn we erg te spreken over Auberge de Jeunesse Namur. Prachtige plek aan de Maas, sober maar schoon, en spotgoedkoop.

Vooral op Sjon heeft deze omgeving een weldadig effect. Vorig jaar hapte hij naar adem als de weg omhoog liep, en de 1000 kilometer naar Berlijn heeft hij niet één kilometer op kop gereden.

Hoe anders is dat nu!

Gisteren en eergisteren was hij al geregeld vooraan te zien, in plaats van aan de staart van ons kleine peloton. Vandaag trotseerde hij kilometers aaneen de tegenwind langs de Maas. En de enkele keer dat we een helling tegenkwamen sprintte hij voor ons uit naar boven, op weg naar de bergtrui, kraaiend van plezier.

Anderen worden boven de zestig zienderogen ouder; bij Sjon gebeurt het omgekeerde. In 2021 fietste hij nog in een vormeloze korte broek, zonder helm en zonder handschoentjes. Kwestie van principes, antwoordde hij desgevraagd: echte mannen dragen die dingen niet.

Dit jaar draagt hij een strakke koersbroek om gespierde billen en bovenbenen. Geen grammetje te veel zit er op zijn afgetrainde lijf. Om de bruine kop zit een fluorescerende helm, de lange manen wapperend in de wind, en vandaag had hij voor het eerst ook kekke fietshandschoenen aan.

Op verzoek van Sjon rijden we door het vlakke Maasdal, en niet de kortere route door de heuvels van de Ardennen. Hij haat de bergen, en is van plan de Pyreneeën over te steken op punt waar de hoogste top niet boven de 1100 meter komt.

Maar dat is pas over een week of twee. Tegen die tijd is hij weer een stuk jonger. Ik denk dat hij met Henk en mij mee rijdt over een veel hogere berg: de Col de Somport. En dat hij die fluitend oprijdt, en ons boven opwacht, schuddebuikend van de lach.