Kampioen van de armoede

Dag 14, 21 juni. Néret - La Souterraine. 90 km (totaal 1394), 1225 hoogtemeters. 28 graden, ZW3.

Tot nu toe ging het allemaal aardig volgens plan en redden we ons redelijk met de Franse taal, maar vanavond vonden we ons opeens terug in wat een gite d’etape bleek te zijn, terwijl we een chambres d’hôtes hadden verwacht. Een chambres d’hôtes is het Franse equivalent van het Engelse bed [e-38] breakfast. Een gite d’etape is een paar slagen eenvoudiger, met een gedeelde keuken, douche en toilet, en niet voorzien van handdoeken en beddengoed.

In ons gezelschap geldt Henk als de specialist Duits, Sjon als de man die vloeiend Engels spreekt en ik als de kampioen Frans. Meestal regel ik de overnachtingen in het Franse deel van onze camino, en dat was ook vandaag het geval.

Ik heb het lang verborgen weten te houden, maar vandaag werd ik ontmaskerd als de kampioen van de armoede; een éénoog in het land der blinden.

Mijn goede vrienden Henk en Sjon droegen hun lot manmoedig en waren mild voor me. En gelukkig hebben wij lakenzakken en handdoeken bij ons.

‘Een ervaring rijker.’ Henk hield zich groot. ‘Dit hoort erbij.’ De weg naar de wc voerde hem vanavond door de slaapkamer van drie Franse pelgrims; alle drie nóg ouder dan wij. En de nacht moest nog beginnen.

Ook Sjon weerde zich manhaftig. Hij schepte de toetjes op voor het achthoofdige gezelschap dat het avondeten deelde. Maar toen de vijf Fransen luidkeels pelgrimsliederen begonnen te zingen verontschuldigde hij zich. ‘Dit trek ik niet,’ bromde hij. En hij haastte zich met z’n boek naar onze slaapkamer.

Gelukkig blijven we nog even in dit prachtige land vol schilderachtige kerken, poorten, kastelen, dorpen en steden. Er komen nog kansen op eerherstel. En is kampioen van de armoede eigenlijk geen fraaie eretitel voor een pelgrim die gewend is in luxe te leven?