Aandacht voor de billen

Dag 12, Saint-Père - Nevers, 92 km (totaal 1188). 36 graden, Z3

We vonden het alledrie zwaar vandaag. De weg kroop onder ons door. Hoe hard we ook op de pedalen trapten, het schoot maar niet op. Daar had ieder z’n eigen individuele verklaring voor, maar wat in elk geval geen van ons drieën hielp was dat het zinderend warm was en we de wind de hele dag pal tegen hadden. We begonnen ook nog eens zonder ontbijt met een klim van vijftien kilometer, en de rest van de dag bleven de klimmetjes elkaar opvolgen. Ze waren niet steil en niet lang, ook al passeerden we onze eerste kleine col, maar het was hard werken.

En dan komen de kwalen. De kleine dagelijkse ongemakken, zoals spierpijn in de billen. Dat is niets bijzonders, de billen hebben aandacht nodig als je 100 km per dag fietst. Af en toe staan op de pedalen, en met het oog op huidirritaties een zalfje voor vertrek, dat houdt de hinder binnen acceptabele grenzen. Rekken en strekken - ook altijd goed.

Maar vandaag bleef het niet bij klein billenleed. We zweetten extreem veel, vanaf de eerste kilometer. De bovenbenen waren van begin af aan pijnlijk - alsof ze schreeuwden om een massage. En zelf werd ik na een paar uur slaperig. Dat is een bijzondere sensatie: worstelen tegen de slaap, terwijl je op de fiets door het Franse heuvelland rijdt. Toen we even later stopten om te eten en drinken en ik even op een bankje ging liggen, viel ik meteen in slaap.

Een attente medefietser stuurde me een overzicht van symptomen van oververhitting. Extreem zweten, spierpijn, krampen, duizeligheid en flauwte wijzen op hitte uitputting. En ja, de afgelopen dagen had ik ook een paar keer kramp in m’n hamstrings.

De boodschap is duidelijk: bij deze temperaturen moeten we het wat rustiger aan doen. Gelukkig is de ergste hitte na vandaag voorbij, en hebben we morgen een vlakke rit, met wind in de rug.

Dan blijven alleen de billen over. Die hebben aandacht nodig, elke dag weer.