Een klein klimmetje

Op weg naar Santiago. Dag 21, 28 juni,Coursavy - Vers. 110 km (totaal 1835), 774 hoogtemeters, 28 graden, WNW 2.

Twee rustdagen hebben we tot nu toe gehad, en uitgerekend die twee dagen bleef de zon weg en was het koel. Vandaag waren de wolken weer verdwenen en klom de temperatuur tot tegen de 30 graden.

Ook de weg klom en bracht ons tot een hoogte van een meter of 400, met fraaie uitzichten over het dal van de Lot, waar we heel de dag door of langs reden.

Dat ging zo: vriend Hans reed de eerste veertig kilometer mee. Na een uurtje stelde hij ons voor de keuze: tien kilometer langs de drukke Route National, of een paar kilometer om, langs - in zijn woorden - ‘een prachtig klein weggetje met een klein klimmetje.’

Ik zag de hoop opflakkeren in de ogen van Sjon, die bergen verafschuwt, maar niet terugdeinst voor een stukje snelweg, en auto’s en vrachtwagens met armgebaren zijn wil pleegt op te leggen, zoals een dirigent een orkest naar zijn hand zet. Hij liet een kleine stilte vallen.

Daar had Henk genoeg aan. Zoals een echte spits aan een klein gaatje genoeg heeft om te scoren, stelde hij ons voor een voldongen feit: ‘Het kleine weggetje natuurlijk.’

We durfden hem niet tegen te spreken. En ach, het ging immers maar om een paar kilometer meer, en om een ‘klein klimmetje.’

Vijfenveertig jaar geleden, toen Hans en ik ook al samen door Europa fietsten, reed ik hem er bergop gemakkelijk af, maar vandaag waren de rollen omgedraaid. In een veel te zware versnelling reed hij achteloos voor ons uit, achteromkijkend, af en toe een rondje draaiend, en om de paar honderd meter geduldig wachtend.

Eenmaal boven suisde hij als een kanonskogel naar beneden, tegenliggers behendig ontwijkend, en zijn fiets in de bochten bijna plat tegen het asfalt gedrukt.

Bij Capdenac scheidden onze wegen. Gedrieën reden we verder, Henk, Sjon en ik. We lieten het tempo wat zakken. Hoe was het mogelijk dat Hans spelenderwijs zo veel sneller was?

Ik kon maar één ding bedenken. Hans reed op net zo’n zware fiets als wij, maar zonder bagage. Sans bagage. Veel bagage hadden wij ook niet, een kilo of twaalf misschien, maar dit moest het zijn.