De tijd nemen
Door: Luuk
Blijf op de hoogte en volg Luuk
26 Juni 2022 | Frankrijk, Grand-Vabre
Dag 19, 26 juni: Sur place á Coursavy. 21 graden, windstil, grijs en miezerig
De tijd nemen
Het huis waarin wij in Coursavy verblijven dateert uit 1841, vertelt een steen in de gevel. Ook hier heeft de tijd niet stilgestaan, maar het gaat allemaal langzamer. De weg langs de rivier de Lot is in 1916 verlegd naar de andere kant van de woning - wat eerst voorkant was werd achterkant. Mijn vriend Hans’ oude buurman, die bijna de hele twintigste eeuw heeft meegemaakt en op een week na 100 is geworden, wist het zich nog goed te herinneren. Na de Tweede Wereldoorlog is het huis aangesloten op het elektriciteitsnet, en rond 2000 is het dak van nieuwe leisteen voorzien, zodat het nog zeker honderd jaar meekan.
Wij hebben onze fietsen zaterdagmiddag onder een afdakje gezet, aan de achterkant die eerst voorkant was, en daar blijven ze tot dinsdagochtend staan. Intussen rusten we uit van achttien inspannende dagen.
Aan het einde van de middag ga ik op een stoel langs de rivier gaan zitten, die vijftien meter onder me voorbijkruipt. Het water, dat gisteren nog groen was, neigt nu naar bruin. Langdurige regen heeft veel modder naar beneden gespoeld, langs tientallen kleine stroompjes en beekjes. Er zingen vogels, en eens in de paar minuten rijdt een auto voorbij.
Twintig, vijfentwintig jaar geleden zag ik hier elke dag ijsvogeltjes. Ze zitten er nog steeds, zegt Hans, die het weten kan, want hij woont hier al bijna dertig jaar. Ik stel me een doel. Vandaag nog wil ik een ijsvogeltje betrappen in zijn vlucht: zo’n blauwe schicht, die over het water scheert, op zoek naar de beste plek om te vissen.
Ik zit op mijn stoel en kijk naar de rivier. Ik zie blaadjes en een stuk hout voorbijdrijven, en kringen in het water, van vissen die naar insecten happen. Ik kijk vijf minuten: geen ijsvogeltje. Ik kijk een kwartier: alleen vinken, kwikstaarten, een blauwe reiger en veel kbv-tjes: kleine bruine vogeltjes.
Ik kijk een half uur: geen ijsvogeltje. Mijn vrienden roepen - we gaan eten. Ik weet wat me te doen staat. Morgen neem ik de tijd.
-
26 Juni 2022 - 22:17
Je Vader:
Op hèt klavecimbel van Wim Frankenberg had hij laten aanbrengen “ Qui aTemps a Vie “ : een mooie gedachte vond ik toen. Nu ook nog, dunkt me. In ons Asserbosch zie ik ook weinig ijsvogeltjes trouwens! -
27 Juni 2022 - 08:42
Henny:
Ben een beetje achter, te veel gedoe, te veel echt belangrijk: val binnen in dit reisverslag bij "neem de tijd", wat ik nu ook ogenblikkelijk doe.
Zomaar zitten kijken, zomaar zitten rusten, alhoewel dat moest toch wel eens na zoveel dagen arbeid. Jullie hebben "het" verdient, staan het jullie zelf ook toe.
Tegelijk staan jullie "buiten de tijd", hebben het gedoe van alledag de rug toegekeerd en fietsend zijn jullie als kleine gemeenschap een stuk verder gekomen op weg naar een gezamenlijk doel. En dat dan weer als gekozen onderdeel van de tocht van jullie leven, waarbij jullie toch ook geregeld met elkaar oplopen.
Dit wordt te ingewikkeld op een rustdag...........
blijf zoeken naar die ijsvogel, moet schitterend zijn.
En geniet van rust en uitzicht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
