Een nagel op een schoolbord

Dag 22, Grosskrut - Wenen, 94 km (1747)

Fietsen van je eigen voordeur in Groningen tot aan die van het Prater, in Wenen, hoe mooi is dat? Dat is geweldig! En dan ook onderweg Praag nog aandoen - het is een reis die me zal bij bijblijven. Door de zestien dagen met regen en kou. Maar ook, en vooral door alle dagen en nachten met Henk en Sjon, en tot Praag ook met M. Drie krachtpatsers, behept met een grenzeloos optimisme, een onverwoestbaar humeur en ijzersterke fietsbenen.

Onze laatste fietsdag had wel wat weg van de traditionele slotetappe van de Tour de France. Het zware werk zit erop, het is een kwestie van uitrijden. Handjes bovenop het stuur, gezellig wat kletsen, en zorgen dat je niet in het zicht van de haven van je fiets valt.

Dat scheelde niet eens zoveel. Mijn achterrem deed het nog maar een beetje, sinds gisterenmiddag. Toen was alle rubber van een van de remblokjes weggesleten en remde ik met metaal op metaal. Dat klinkt ongeveer als een nagel op een schoolbord, en het helpt amper als je vaart wilt minderen.

Aan de rand van Wenen vond Sjon een fietsenmaker, die me voor 40 euro van nieuwe remblokjes voorzag, en en passant vaststelde dat de remkabels achter én voor bijna doormidden waren. Met terugwerkende kracht kreeg ik het even benauwd van de afdalingen waarin we de afgelopen dagen met 60 kilometer per uur naar beneden suisden.

Met strak afgestelde remmen reed ik daarna Wenen binnen. Over de Ring en langs het Prater, langs de Staatsopera, de Kärtnerstrasse en de Stephansdom naar ons hotel aan de rand van de binnenstad. Het was de derde keer dat ik Wenen op de fiets binnenreed. Van de eerste keer, in 1979, herinner ik me dat we op een terras flarden opvingen van het radioverslag van de slotetappe van de Tour de France. Bernard Hinault won, Joop Zoetemelk eindigde als tweede.

De tweede keer was in 2017. Van dat jaar is me vooral de verkeerschaos bijgebleven. Als fietser mocht je blij zijn als je het er levend vanaf bracht. In het Wenen van 2023 zijn gloednieuwe brede fietspaden aangelegd. Dat maakt het een stuk aangenamer en veiliger.

Morgen wil ik de Hofburg zien, Palais Ephrussi, en de tentoonstelling over keizerin Sissi. En daarna zwemmen in de Donau. Misschien zondag de woning van Freud nog, of werk van Hundertwasser. Een symfonie van Beethoven of Bruckner meemaken, dat zou helemaal fantastisch zijn.

Het zal niet allemaal lukken. Maandag stappen we in de trein terug. Misschien krijgen we een herkansing, volgend jaar, onderweg naar Istanbul. Sjon wil wel mee, zegt hij, en Henk is altijd wel in voor een mooi fietstochtje. In Wenen ben je dan bijna halverwege, stelden we vanavond vast. Maar voorlopig zijn we hier, en nu, en de zon schijnt volop.