Het lijden dan men vreest

Dag 11, Bischofsgrün (Duitsland) - Salajna (Tsjechië) 85 km (1014)

We hebben net gevieren anderhalf uur op onze mobiele telefoon het weer bestudeerd en gezocht naar overnachtingsmogelijkheden voor dinsdag en woensdag. Die zijn er weinig, want we zijn sinds vanmiddag in een dunbevolkt deel van Tsjechië. Het is nog 225 kilometer naar Praag. Daar hebben we drie dagen voor. Daarna gaat M met de trein terug, en dan fietsen de drie oude mannen verder naar Wenen.

Gemiddeld 75 kilometer per dag - daar draaien we onze hand niet voor om, normaliter.

Maar we weten te veel. Onze apps voorspellen grote hoeveelheden hemelwater. Dinsdag 20 mm regen, en geen moment droog. Af en toe miezer misschien, maar ook veel pijpenstelen, gietregen en stortbuien. En woensdag net zoiets; misschien iets beter.

Dat roept de vraag op hoe lang we ons dinsdag nat willen laten regenen. Vijftig kilometer of 100? Er tussenin zijn geen overnachtingsmogelijkheden. Of toch? Ja, in Pisek zit een hotel met een waarderingscijfer van 8.3, zegt Booking. Op 80 kilometer van waar we nu zijn. We boeken snel twee tweepersoonskamers - de laatste, volgens Booking.

Hoera!

Dan ontdekken dat er meer Piseks zijn. Wel vier! We hebben in een van de andere drie geboekt. Geen mogelijkheden tot restitutie. Er klinkt een verwensing.

Terug bij af.

Over 50 kilometer doen we ongeveer drie uur. Dan ben je behoorlijk nat, maar als we geluk hebben houden we de billen droog.

Na 100 kilometer heb je geen droge draad meer aan je lijf. Je sopt in een natte zeem op je zadel, met schoenen waarin het water over de randen klotst.

We kiezen voor 50.

Na dinsdag hebben we dan nog twee dagen om op tijd in Praag te zijn. In die twee dagen moeten we 175 km overbruggen. Een makkie, normaliter, maar ook voor woensdag en donderdag zijn de weersvooruitzichten beroerd.

We vinden voor woensdagavond een plekje in Strasice, precies halverwege de 175, en boeken alvast één kamer. Sjon en M zijn onderdak. Nu Henk en ik nog.

Die ene kamer blijkt de laatste. “Geen accomodaties meer in Strasice,” zegt Booking.

Hoe verder?

“Ik word hier ontzettend gestresst van,” zegt Henk met doffe stem. Hij ziet eruit alsof hij aan vakantie toe is.

Maar het lukt om in een dorp in de buurt een tweede kamer te vinden.

We kunnen droog slapen, dinsdag en woensdag. En daarna zijn we in Praag. Daar is plek genoeg.

Opgelucht sluiten we onze mobieltjes. We hebben een plan, een ijzersterk en sluitend plan, het resultaat van goed teamwork en optimaal gebruik van geavanceerde technieken!

Hoe deden we dat vroeger in vredesnaam, toen we nog jonge mannen waren, veertig of vijftig jaar geleden? Toen Booking nog niet bestond en we geen mobiele telefoons hadden?

Gewoon op pad natuurlijk, met als enige weersvoorspelling een blik op de lucht. We belden aan bij een boerderij of een klooster. En we hadden een tent mee. Er is veel veranderd, maar één ding niet: de mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest.

En oh ja: we hadden een mooie tocht vandaag. We passeerden de grens tussen Duitsland en Tsjechië en lunchten in de prachtige historische Tsjechische stad Cheb. We reden door stille bossen en over glooiende velden En op een paar spatten na was het droog!