Lief dagboek

Dag 8, Eisenach - Meiningen, 117 km (739)

Lief dagboek,

Vandaag waren we voor het eerst met z’n vieren. Tot nu toe reden Henk en ik met z’n tweeën, maar we hebben het de afgelopen dagen heel rustig aan gedaan, zodat Sjon en M ons eindelijk konden inhalen. Zij waren een dagje later vertrokken.

Drie oude mannen en een jonge vrouw, zie je het voor je? Hoeveel kapiteins kunnen er op een schip? Hoeveel wegkapiteins in een vierpersoons peloton? En dan heb ik het nog niet eens over al die hormonen.

Henk is gewend om de weg te wijzen. Ik trek altijd m’n eigen plan. Sjon heeft een tijd in de politiek gezeten, voor de sociaaldemocraten. En hij is burgemeester geweest van de kleinste gemeente van Nederland. Nou, dan weet je het wel: drie betweters op een paar vierkante meter, dat is vragen om moeilijkheden.

Ik besloot vandaag om verstandig te zijn. M is altijd verstandig. Er bleven dus maar twee kapiteins over.

Op een totale vloot van vier is dat overigens best veel. Het eerste gevolg was dat we veel hebben gefietst, want daar stond kapitein Sjon op. Minder dan 100 kilometer op een dag vindt hij niet acceptabel (“slappe hap”), en pas na 40 kilometer mochten we koffie van hem.

Tweede gevolg was dat we veel hebben stilgestaan, veel hebben vergaderd en veel verkeerd zijn gereden. Want als Sjon links wilde (en dat wil hij meestal), wilde kapitein Henk rechtsaf of rechtdoor. En één keer zelfs rechtsomkeert.

Uiteindelijk greep M in en is zij voorop gaan rijden. Als het zover is gekomen zwijgt Sjon. Hij kent dan zijn plaats. Ook Henk bond toen in.

Onderweg hebben we nog een paar flinke buien gehad. Henk wilde schuilen, Sjon vond dat flauwekul: hij zei dat hij niet van suiker is. Gelukkig kneep M toen in de remmen, en konden we na een half uurtje droog verder.

Nou lief dagboek, door alle toestanden is het laat geworden. We moeten zo eten. Daar is iedereen het gelukkig over eens, want van al dat gefietst en vergader krijg je honger. Trek, zeiden mijn ouders altijd. Honger kennen we niet in Nederland, en ook niet hier in Duitsland. Wel dorst. Ik heb reuze dorst!

Dus ik zeg: tot morgen! En dit blijft onder ons hè! Henk en Sjon mogen dit beslist niet lezen, want dan moet ik morgen voor straf de hele dag voorop rijden en de weg wijzen, en dan komen we nooit in Praag en Wenen.

Doei!