Delen en inschikken

En nu zij we in Berlijn, na een prachtige tocht door Brandenburg, langs Potsdam en over de lange, kaarsrechte toegangsweg naar Berlijn Mitte, die eindigde bij de Brandenburger Tor, onderweg onderhoudend geïnformeerd door Henk, die een fabelachtig geheugen heeft voor gebeurtenissen, namen en jaartallen, en dat graag met ons deelde.

Wat was het hoogtepunt van onze kleine reis?

Dat bespraken we tijdens de avondmaaltijd.
Voor mij de aankomst bij dat monument - de Brandenburger Tor, waar ik in 1986 naast Thecla voor het eerst voor stond. Historische grond, met een heel persoonlijke, dierbare herinnering.
Voor Henk het uitzicht over Goslar, na een barre klim over een smal en soms glibberig grintpad. Voor Sjon het avondmaal aan de haven van Münster, aan het einde van de tweede dag, toen Martje er nog bij was.

Mindere momenten waren er ook. Ik houd het bij mezelf: fietsen over bijna onbegaanbare paden, omdat het routeboekje dat voorschreef, terwijl even verderop een goed alternatief beschikbaar was.

We hebben dat, denk ik, alle drie wel: een in de loop van meer dan zestig jaar opgebouwde overtuiging van wat de beste weg is.

In je eentje is dat heel gemakkelijk. Dat kom je alleen op plekken die je zelf had bedacht. En als het tegenvalt is het je eigen stomme schuld.

Nu reden we af en toe door de blubber, of tegen een akelig steile heuvel op, of misten we een plek met een bijzondere geschiedenis. Af en toe moest elk van ons even inschikken.

Maar het bracht ons op onverwachte plekken. Ik had het niet graag willen missen. Dank Henk, dank Sjon!