De pragmatiek van het fietsen

Vroeger had je de Rode Brigades en de Rode Khmer, nu hebben we de Rode Lijn van Europa Radweg 1. Die voert van Arnhem naar St. Petersburg, via Berlijn. Wij doen een stukje van die route, en Henk gold als haar trouwste dienaar en schatbewaarder. De Rode Lijn gaat dwars door bergen, moerassen en bergen, over kasseien en steenslag, over stof en door blubber, alles met het idee: het gaat om de reis door de natuur, om beleving en om ontberingen; niet om het doel.

Sjon, sociaaldemocraat tot op het bot, deed vandaag niet mee. Hij volgde zijn eigen lijn, met de Mio als zijn grote wegbereider. Ik was solidair met Henk, de dappere strijder, de man van de diepste principes. Maar na een paar loodsteile hellingen over glibberige steenslag en drie keer verkeerd rijden viel Henk van zijn geloof. En ik was erbij.

Het is bijzonder, want Henk is een man van vaste gewoontes, maar uniek is het niet. Het is hem vaker gebeurd.
In de politiek heeft hij de Rode Lijn na de val van de Berlijnse muur ingeruild voor de pragmatiek van D66, met het individuele welzijn als de maat der dingen. Vandaag was ik getuige van zijn bekering tot het pragmatische fietsen: hier een stukje natuur, daar een eindje gladgestreken asfalt, en altijd in redelijkheid, zeker als het gaat om de hellingsgraad van de heuvels.

Morgen beginnen we op voorstel van Sjon met een strak stukje asfalt. Daarna doen we een eindje Rode Lijn, en nog weer later zien we het wel: we zijn in de voormalige DDR, maar ook hier is het 2021!