Wifi tot je zelf

Vroeger was een pelgrim op zoek naar vergiffenis, gedreven door de tucht van kerkelijke of wereldlijke leiders of vanuit een onbedwingbaar religieus besef. Natuurlijk maakten ook schooiers en avonturiers de lange reis, maar voor iedereen gold: je moest er wat voor over hebben om in Santiago de Compostela te geraken. Overal dreigde klein of groot ongemak: oorlogen, rovers, honger en dorst. Tientallen, honderden kilometers over nauwelijks gebaande paden, met altijd de kans op een valpartij of een ontmoeting met een bijtgrage hond: een ongeluk zat in de middeleeuwen ook al in een klein hoekje. Dat kon je dan niet even delen met je dierbaren: je was maandenlang verstoken van ieder contact met geliefden, familie en vrienden. En je moest maar hopen dat je je verstaanbaar kon maken tegenover de vreemdelingen die je op je pad trof.

Het is moeilijk om je het dagelijkse leven van voorgaande generaties voor te stellen. En van voorgaande generaties pelgrims helemaal. En toch zijn ze er geweest, al sinds 900.

Tegenwoordig gaat een pelgrim niet meer voor een aflaat, maar om een beetje tot zichzelf te komen. Laat ik voor mezelf spreken: dat is mijn reden om aan deze reis te beginnen. Niet lopend op slecht zittende schoenen, maar fietsend op een Koga Miyata Randonneur met 27 versnellingen, lekvrije banden en een vlinderstuur, voorzien van een fietscomputer en een navigatiesysteem met open source maps.

Toch is het een hele inspanning, zo'n tocht. Als je elke dag uren over het stuur gebogen zit protesteren dijen, hamstrings, billen, nek en schouders bijna onophoudelijk. Hersenen niet, in mijn geval: die vinden het wel best om een paar weken op een waakvlammetje te branden. Toch is het soms zwaar: drie uur lang door stromende regen te fietsen, of een hele middag onder een brandende zon.

Maar verder is het elke dag alsof ik weer thuiskom. Overal een douche, een comfortabel bed, drank en spijzen en op veel plekken een geëmigreerde landgenoot die na zijn 50e toe was aan een nieuwe uitdaging, een chambres de hotes is begonnen en daar bij voorkeur Nederlanders ontvangt.

En dan moet het echte thuiskomen nog beginnen: de i-Phone inloggen op wifi, snel ff kijken wie vandaag heeft gewonnen in de Tour de France, een rondje whatsappen en dan via Viber een hele tijd bellen met Beitske, met een koud biertje erbij.

Leven zonder wifi: dat is pas echt onvoorstelbaar.

(Vandaag even niet fietsen!)