Geluksmoment

Dag 6, 26 juli, Witzenhausen - Eisenach, 103 km (622)

Wat is er leuk aan een fietsvakantie? Waarom doe ik dit al bijna vijftig jaar?

Het korte antwoord is dat je in een paar weken een heel eind komt als je fietst, en heel goed hoort, ruikt, voelt en ziet wat er in je directe omgeving gebeurt. Heel Europa ligt aan je voeten, vanaf je eigen voordeur. Je gaat snel genoeg om 100 kilometer op een dag te kunnen afleggen, maar zo langzaam dat je de aren van de tarwe op het land hoort openbarsten, of kunt remmen voor een slak die oversteekt.

Fietsen is een heel fysieke bezigheid. Dat is lekker, verslavend en tóch gezond. Tegelijk heeft het iets meditatiefs om met je hoofd in de wind duizenden keren op een dag je benen rond te trappen, aan van alles te denken, en het ook weer allemaal te vergeten.

En verder is het erg leuk om zo’n reis te kunnen delen.

Vandaag hebben we afgesproken met Sjon, en zijn vriendin M. De twee zijn een dag later dan wij vertrokken uit Groningen, leggen minder kilometers af dan wij, maar waren ons gisteren toch tot twintig kilometer genaderd. We kennen Sjon goed genoeg om te weten dat hij alles uit de kast zal halen om eerder dan wij op de afgesproken plaats te zijn. We weten wat ons dan te wachten staat: homerisch gelach. In de kraag gevat! Dat gaan we nog járen horen…

De formule van Stellinga? In een rechte lijn op het doel af, aan de hand van Google Maps.

Henk en ik rijden aan de hand van een routekaart. Onze route is samengesteld door liefhebbers. Ze voert langs historische locaties en door fraaie landschappen. Sjon vindt dat zonde van de tijd. Als hij de hele afstand naar Praag en Wenen via de Afsluitdijk kon afleggen zou hij dat liever doen.

De hoon van Sjon is een beangstigend vooruitzicht. Zullen we om hem voor te blijven voor één keer ook onze toevlucht nemen tot Google Maps?

We besluiten vast te houden aan ons eigen plan. En wat is er mooier dan een goede vriend een geluksmoment te bezorgen? Is dat geen prachtig frame?

We rijden over onverharde bospaden en kronkelige landweggetjes, staan stil bij een verdwenen synagoge met een merkwaardig tekstbord, wachten bij de grens tussen de voormalige DDR en de rest van Duitsland, verwonderen ons over de schoonheid van dorpen en stadjes, bewonderen een kerkhof van Trabants, stoppen tot twee keer toe voor Kaffee mit Kuchen, fietsen kilometers om doordat we een paar keer een afslag missen en vragen een paar keer de weg aan behulpzame buurtbewoners. Het is koud en af en toe kletsnat, maar het is goed.

In het plaatje Creuzburg krijgen we het verlossende bericht: Sjon en M laten weten dat ze zijn gearriveerd op de plaats van bestemming, terwijl wij nog vijftien kilometer voor de wielen hebben en onze Kuchen eten.

We stappen weer op de fiets. Nog een uurtje, en dan die lach trotseren.

Maar eigenlijk kijken we er vooral naar uit om onze vrienden te ontmoeten en de komende dagen samen op te trekken.