Tussen hoop en vrees

Dag 3, Bad Laer - Paderborn, 86 (328)

Elke dag fietsen we tussen hoop en vrees: houden we het droog?

Vriend Sjon en zijn M vertrokken een dag later dan wij uit Groningen en kregen al na tien kilometer een bui op hun hoofd. Die hield pas 60 kilometer later op. Wij hielden de waterschade twee dagen lang beperkt tot een enkele eenzame drup.

Maar vandaag leek er geen ontkomen aan. Om tien uur zou het gaan regenen, beloofden onze weerapps, en dat kon urenlang aanhouden.

We legden onze regenjassen en schoenhoesjes vanochtend bovenin de fietstassen. Ik hield een regenschortje paraat, dat ik voor een luttel bedrag bij de ANWB had aangeschaft. Dat moest kruis en bovenbenen beschermen tegen water dat vanaf de jas naar beneden sijpelt.

Henk, die ook graag controle houdt, deelde achteloos mee dat hij net zo’n schortje had meegenomen. En ook een soort badmuts, die hij over zijn helm kon trekken als de hemel echt zou openbreken.

Zo reden wij vandaag door het Teutoburger Wald, op alles voorbereid. Door Bad Rothenfelde en Dissen, en daarna naar Halle en Bielefeld. We meden de heuvels en zochten de dalen op, om zo snel mogelijk in Paderborn te zijn, het reisdoel van vandaag.

Het woei af en toe vervaarlijk, en we stuitten zelfs op een omgewaaide boom, maar regenen deed het niet. Pas om een uur of half twee voelden we de eerste spetters. Niet veel, maar genoeg voor de jasjes en de hoesjes. Ik deed zelfs mijn schortje voor. Het wapperde vrolijk in de wind. Henk wachtte daar nog even mee. En ook z’n badmuts bleef in de tas. Niet alle kruit meteen verschieten!

Vijf minuten later was het weer droog. Toen we Paderborn naderden glipte er zelfs een zonnestraal door het wolkengrijs.

Voor de dag van morgen kondigen de apps opnieuw regen aan. En dan wordt mijn vrees hoop: ik kijk uit naar een plensbui. Ik wil het wel eens meemaken, mijn goede vriend Henk met een badmuts over zijn helm.